Minęły dwie, może trzy noce zanim cokolwiek ruszyło się w sprawie tartaku i tajemniczego pudełka znalezionego w głębinach skrytki na miotły. Czas jednak płynął specyficznie w pogrążonym chłodnym wiatrem Chicago, a jedynym co przypominało Spokrewnionym o przemijającym czasie był wiecznie obecny i stopniowo rosnący głód Bestii, które domagała się świeżej krwi. Wieczór był wyjątkowo szczęśliwy dla właściciela baru gdzie Noah zastawił swoją przynętę, a sam lokal zdawał się porządnie wypełniony mniej lub bardziej wesołymi klientami. To czy i jak głęboko wątpliwość na temat sukcesu planu który wymyślił Noah zaczęła wbijać się w jego martwe serce było zagadką znaną jedynie przez niego samego. Ostatecznie jednak cierpliwość okazała się jedną z największych cnot, którymi powinien interesować się wampir i stosownie nagrodziła Pariasa, gdy od lady odbił się nieznajomy ruszając prosto w kierunku stołu przy którym siedział Pan Johnston.

Mężczyzna przypominał bardziej niedźwiedzia niż człowieka, wielki i szeroki, z gęstą zaniedbaną brodą ukrywająca dolną część jego twarzy. Gruby zimowy płaszcz jedynie dodawał mu kolejny cali w barach, a dźwięk obitych roboczych butów potrafił przebić się bez problemu ponad hałas rozmów i śmiechów. Jednak gdy nieznajomy osadził się na krześle przy stoliku Noaha, jeżeli Spokrewniony posiadał jakiekolwiek niepewności i ewentualne poczucie zagrożenia od strony tego mężczyzny, spojrzenie jego oczu zaraz rozwiało takie myśli. Ten człowiek był zlękniony do szpiku kości, blada skóra, przekrwiony od alkoholu nos i niespokojne dłonie jedynie potwierdzały tą obserwacje. Człowiek rozglądnął się przez ramię na zebranych gości baru, oblizując popękane wargi zanim rozpoczął półszeptem.

- Noah, tak? Słuchaj, weź sobie kase i broń, ale oddaj mi resztę, dobra? Zero urazy, rozejdziemy się i tyle.-

Mimo zwiększonego ruchu Marcus na całe szczęście był w stanie wychwycić najważniejsze elementy rozmowy pomiędzy masywnym drwalem a drobnym Pariasem. Niektóre końcówki lub pomniejsze słowa potrafiły zgubić się pomiędzy krzykiem jednego z gości a dźwiękiem stukającego szkła, jednak stosunkowo dobre osadzenie obserwowanej rozmowy jak i własnego tyłku pozwalało detektywowi zrozumieć przeprowadzoną konwersacje.

Miejsce było pełne śmiertelników, pełne mijających się obecności i aur. Noah dzisiejszego wieczoru miał o wiele trudniejsze zadanie niż podczas badania zwłok i mimo wysiłku udało mu się jedynie zauważyć jasny blask bijący od strony nieznajomego, z pewnością symbolizujący jego całkiem żywy stan w przeciwieństwie do Pariasa i jego towarzysza.

-Słuchaj, nie mam czasu na takie gierki, a także tobie będzie lepiej jeśli oddasz mi to co ukradłeś i zapomnisz o sprawie. Zaufaj mi gościu, nie chcesz w tym grzebać. -

Ano właśnie, ukradłeś. Noah nawet nie tyle co zabrał rzeczy należące do kogoś innego, zrobił to po włamaniu się na cudzą posesję i porządnym przegrzebaniu prywatnych rzeczy najpewniej należących do nieznajomego przed nim. Szybkie przeanalizowanie sytuacji pozwoliło Noahowi zignorować ten delikatny problem - ostatecznie chodziło o życie innych osób, w tym także jego. Chodziło o zagrożenie ze strony istot o których ci słaby śmiertelnicy nie mieli pojęcia, a te przedmioty z pewnością przydadzą się bardziej dobru ogólnemu niż jakiemuś dryblasowi, który w zamian za pieniądze poświęcił życie swoich pracowników. Czasem trzeba po prostu coś zabrać, żeby ochronić innych przed własną niezdarnością. Zwłaszcza jeśli można potem szantażować kogoś z pomocą jego własnych narzędzi.

_{Degeneracja Człowieczeństwa dla Noah Johnston}

Argumenty Noah były w sumie jak najbardziej rozsądne, jednak nie dość że sam Parias nie był największym z mówców i demagogów, to mężczyzna naprzeciw niego najprawdopodobniej znalazł się w tej sytuacji właśnie przez brak kierowania się większym rozsądkiem. Dodać do tego strach który zaczął przeradzać się w irytację, a irytacja w gniew i już po chwili rosły drwal wydawał się jakby dwukrotnie urosnąć, mimo że fizycznie nic takiego się nie stało. Ostatnie słowa Pariasa zostały niemalże przerwane przez uderzenie otwartej, wielkiej dłoni mężczyzny o blat stołu przy którym oboje siedzieli, po którym sam śmiertelnik odezwał się z wyraźnym gniewnym tonem w swoim głosie.

- Gówno mnie obchodzi przyszłość o której gadasz, koleś. Moje znajduje się poza tym parszywym miastem, a jeśli tobie jest życie miłe także powinieneś się wynosić. A teraz oddawaj moje pieniądze. -

Po ostatnich słowach drwal podniósł się z krzesła i utkwił spojrzenie swoich drobnych, głęboko osadzonych ślepi w postaci Pariasa. Przyspieszony oddech, zarumieniony polik i pozycja w jakiej zaczął się nadstawiać informowały o możliwym nadchodzącym zagrożeniu od strony mężczyzny. Oczywiście podniesiony głos i wcześniejszy dźwięk dłoni o blat także zwróciły na nich część dzisiejszej klienteli i pokątny wzrok samego barmana. Noah czuł że jeśli będzie naciskał w takich kierunkach jak dotychczas, konfrontacja jest nieunikniona - a martwy czy nie, uderzenie od tego wielkoluda z pewnością zaboli.

Plan Noaha zadziałał, przynajmniej ten w którym liczył że uda się odsunąć właściciela zawartości tajemniczej skrzynki od tłumu w barze. Mężczyzna widocznie czuł się pewny w tej sytuacji, ponieważ nie spuszczał Pariasa z swojego wzroku nawet na moment, praktycznie dysząc na jego krak gdy mężczyźni jeden za drugim wysunęli się w głąb chłodnej nocy. Jeden, dwa, trzy skręty, Noah musiał przyspieszyć kroku w momencie gdy wielki drwal uczynił to jako pierwszy, najpewniej chcąc pierwszy położyć dłonie na odsłoniętych plecach Noaha. Parias bez większego problemu wyczuwał zbliżające się źródło potu i starego alkoholu, a gdy cień wielkiej dłoni rzucany przez jedno z odległych ulicznych świateł przykrył jego własny - dźwięk stóp na błotnistym chodniku przeszyło stłumione stękniecie pomieszane ze zdziwieniem i zaskoczeniem.

Marcus dopadł do wielkoluda w odpowiednim momencie, wybijając go z równowagi pewnym wyjściem z bara wzmocnionym dyscypliną Potencji. Brujah doskonale wiedział jak silne potrafią być jego ciosy, jednak albo ze względu na wielkość samego drwala, albo jakieś drobne niedopatrzenie z jego strony, nie udało się mu od razu obezwładnić brodacza. Chwyt jego wielkich dłoni dorównywał temu jakim mógł pochwalić się sam Marcus, w momencie gdy nie pobudzał krwi by zyskać na przewadze. Dwójka mężczyzn zaczęła siłować się w ciasnej uliczce, miotając o okoliczne murowane ściany i ślizgając na niepewnym podłożu. Oczywiście jednak Spokrewnieni mieli jedną, bardzo istotną przewagę - liczebność. W momencie gdy Noah dołączył do szamotaniny, sytuacja szybko obróciła się na korzyść dwójki wampirów, a sam brodacz znalazł się przygwożdżony do ściany zdumiewającą siłą samego Marcusa. Spod grubego wąsa szczerzył wściekle nieco różne od rannych warg i dziąseł zęby, wydmuchując kłębki gęstej pary. - Śmiało, bierzcie co chcecie, złodziejskie śmiecie! Wszystko co istotne i tak mi już ukradliście! - Mężczyzna niemalże warczał, przyduszony ramieniem Brujah które trzymało go mocno dociśniętego do chłodnej ściany budynku.

Marcus Galloway - 1 poziom obrażeń niegroźnych

Noah widział prawdę na temat tego człowieka w jego oczach - spojrzeniu kryjącym mieszaninę strachu i desperacji, wszystko podlane płonącym paliwem wściekłej adrenaliny. Drwal bez problemu rozpoznał przedmiot jaki Noah sprezentował po wyłowieniu ze swojej kieszeni. Trudno było powiedzieć czy następne słowa zostały wyduszone z powodu strachu, czy wewnętrznej potrzeby podzielenia się czymkolwiek, co było ukryte za jakimś rodzajem blokady, która teraz została rozbita przez dłonie Brujah. - Steve..Steven Smith. Nie wiem, gościu. Proste zlecenie, rozumiesz? Jakieś typki w garniakach chcące rzadkiego drewna, co mnie obchodziło czy po kredens czy fotel?! - Ten człowiek też był zmęczony, wyczerpany ciężarem odpowiedzialności za śmierć trzech swoich pracowników i całkiem możliwe że bliższych znajomych. Nie wydawał się typem który miałby jaja by posłać kogoś z kim na co dzień pracował ku śmierci tylko z powodu pieniędzy.Grał wcześniej twardziela, bo wielki facet z brodą musi takim być, tyle. - Zapłacili z góry, pewnie żebyśmy się nie ociągali, ale czekiem - mogli to przecież zawsze odwołać. -

Coś błyszczącego zaczęło cieknąć mu po twarzy. Spokrewnieni z pewnością mogli na początku podejrzewać że to krew, jednak brak dodatkowej porcji smakowitej woni i szybka obserwacja powiedziała inaczej - łzy. Mężczyzna zwyczajnie zaczął płakać, co mocniej odbijało się na stabilności jego przepitego głosu. - Chcę stąd uciec. Wszyscy myślą że to moja wina, ich rodziny, moi kumple. Nie mam tu życia. Proszę, daj mi te pieniądze. Nigdy mnie już nikt z Chicago nie zobaczy, przeklęte miasto..! - Śmiertelny był szczery.

Mężczyzna był zbyt osłabiony i zwyczajnie zmęczony by postawić się w jakikolwiek sposób atakowi ze strony Marcusa, zwłaszcza biorąc pod uwagę jego niecodzienną siłę. Coś nieprzyjemnie chrupnęło po uderzeniu, a stróżki krwi z ucha i jednej dziurki nosa dołączyły do reszty brudu okrywającego twarz i brodę Smitha. Wielkolud zawisł bezwładnie w objęciach Spokrewnionego, co biorąc pod uwagę różnice ich budowy i wzrostu z pewnością mogło wyglądać całkiem ciekawie dla ewentualne postronnej osoby, na szczęście dla obu martwych mężczyzn w tej alejce takich ludzi brakowało. Reszta planu była prosta - trzeba było zabezpieczyć śmiertelnego w pewnej, niezobowiązującej lokacji a na całe szczęście Noah znał odpowiednie miejsce. Chłodne ciała ruszyły więc alejką, niosąc ze sobą przyszłego kozła ofiarnego i cała sytuacja wydała się powoli zmierzać ku zamknięciu. Zdawała gdyby nie dwa cienie, który zagrodziły drogę tuż przy wyjściu z uliczki, w której doszło do obezwładnienia Smitha.



Dobrze uszyte garnitury, płaszcze zimowe i pasujące kapelusze widocznie rysowały się od światła lampy ulicznej, padającej zza pleców nieznajomych skutecznie utrudniając wstępne spojrzenie na ich twarz i głębsze detale. Jeden z mężczyzn akurat umilał sobie czas z pomocą papierosa, całkiem drogiego sądząc po bogatym aromacie dymu który otaczał jego twarz. Drugi natomiast leniwym ruchem zdążył już wyciągnąć spod płaszcza odznakę, ukrytą w obitym porządną skórą materiale. Noah dopiero po chwili zrozumiał że nie te osoby nie były mu do końca nieznajome. Widział ich przed kostnicą, oraz parę innych razy w absolutnie naturalnych miejscach od kiedy zainteresował się samą sprawą wycinki na północy, jednak z jakiegoś powodu dopiero teraz te myśli dotarły do jego głowy.



- Dość nieciekawa pogoda jak na spacery, prawda? Agent Thompson oraz Agent Doe, Biuro Śledcze departamentu sprawiedliwości. - Mężczyzna z odznaką odezwał się za dwójkę, chowając dłoń pod połę grubego płaszcza, musiało być rzeczywiście dość chłodno. Agent Thompson kontynuował, upychając odznakę w wewnętrznej kieszeni. - Dostaliśmy informacje że Pan Smith został zauważony w stanie zagrażającym zdrowiu swoim i postronnym, a także opuścił miejsce pracy zostawiając je w nieporządku oraz zabierając swój pistolet. Dziękujemy za patriotyczne wsparcie, jednak zajmiemy się Panem Smithem osobiście.-

Dla dwójki spokrewnionych nie było niczym nowym ukrywanie swoich prawdziwych celów, działań jak i natury. Oboje bez większego problemu odczytali scenę jaką należało przedstawić mężczyznom w ciemnych garniturach i każdy z nich odgrywał swoją rolę bez większego potknięcia. Parias skupił swoją uwagę na dwójce agentów - ten który krył dłoń pod płaszczem i zdawał się być o wiele bardziej śmiały niż jego kolega był całkiem porządnie zbudowany pod ciężkim krojem. Musiał mieć ponad czterdziestkę i oceniając po tym jak potrafił ograniczyć nerwowy tik kiedy w ich stronę został wystawiony rewolwer, musiał siedzieć w fachu większość swojego życia i z pewnością wiele przeżyć, biorąc pod uwagę wyraźne choć drobne blizny na jego twarzy. Drugi agent - Pan Doe był w przeciwności do swojego towarzysza całkowicie pozbawiony widocznego animuszu. Brak jakiejkolwiek śmiałości niemalże boleśnie mieszał się z nudnym wyrazem twarzy, absolutnie pozbawioną agresji i pewności siebie postawą i pospolitymi rysami twarzy. Dopiero gdy Parias skupił uwagę na oczach agenta, poczuł ukłucie chłodnej, przerażającej świadomości. Ten mężczyzna nie był szarą myszką za plecami swojego kolegi, a dłoń z papierosem nie służy do ograniczenia nerwowego napięcia towarzyszącemu tej rozmowie. Agent Doe był spokojny, bardziej spokojny niż jakikolwiek człowiek czy Spokrewniony którego Noah wcześniej spotkał. Ruch jego dłoni po tej myśli wydawał się być nieludzko płynnym gestem, zapętlającym część uwagi Spokrewnionych za każdym razem gdy obłok nikotynowego dymu na moment zasłaniał blask lampy za plecami Służby Śledczej. Niepokój wewnątrz zarówno ludzkiej części jak i jego Bestii był czymś czego dawno nie odczuł jednak znał bardzo dobrze, strach przed czymś czego nie potrafił sobie wytłumaczyć. Noah mógł wyczuć szarpnięcie atencji z boku swojej świadomości, gdy jego towarzysz okazał się bardziej przekonujący w swojej narracji niż sam zakładał.

Agent Thompson odebrał rewolwer, używając do tego drugiej dłoni która zgrabnie ujęła przedmiot w chustę wydobytą z przedniej kieszeni płaszcza i zawisła z boku mężczyzny. - Rzeczywiście cuchnie od niego gorzelnią. Trzeba będzie sprowadzić Prohibicyjnych..- Thompson musiał być też zmęczony, nie była to dobra pora, a dwójka stawiała dobre argumenty. Wzruszył ramionami z ciężkim westchnieniem. -...Przypilnujcie żeby był przytomny i nie opuszczał mieszka…-



Thompson uciął słowo w połowie gdy poczuł jak dłoń Agenta Doe opadła na jego ramie, sprawiając że drugi mężczyzna wykonał pierwszy konkretnych ruch od momentu gdy wyszli im naprzeciw. Z początku zaskoczenie na jego znaczonej bliznami twarzy szybko przemieniło się w zmieszanie, a następnie zrozumienie i delikatną irytacje. Jednak to Agent Doe odpowiedział. - Tak jak mówił mój kolega, bardzo cieszy nas wasza dzielna obywatelska postawa, Panie Johnston. Dopilnujcie żeby jak tylko stanie na nogi i się umyje trafił do lokalnej komendy policji. Wystarczy że dostarczycie go na recepcje, wieczorna zmiana będzie powiadomiona o jego wizycie. - Głos Agenta Doe był tak samo nieciekawy i szary jak cała reszta jego postaci, jednak echo które towarzyszyło jego słowom dawało wrażenie, jakby nie tyle żywił do dwójki Spokrewnionych urazy, co nie traktował ich jako “osób”. Skinął krótko do swojego towarzysza po czym oboje agenci odwrócili się by odstąpić i przepuścić dwójkę z nieprzytomnym Smithem. - Pozdrówcie też Patricie i Paula. Noce bywają bardzo niebezpieczne ostatnimi czasy i nie każdy jest tak zaradnym obywatelem jak wasza dwójka. - Dodał na odchodne Agent Doe, gasząc papierosa pod obcasem dobrze wypastowanego buta.

Agenci ewentualnie zdawali się wiedzieć o wiele więcej na temat dwójki Spokrewnionych niż vice versa, zwłaszcza patrząc na to jak Agent Thompson operował przestrzenią pomiędzy sobą a Marcusem. Ten człowiek mimo trzymania swojej maski dobrze, delikatnie zaczął już błyszczeć od paru kropel potu na swojej twarzy gdy atmosfera zgęstniała aż nadto w momencie zatrzymania się Noah przy swoim koledze. Sam Agent Doe był jednak niewzruszony, do tego stopnia że sam Marcus mógł spokojnie zauważyć nieludzką statykę jaka otaczała każdy gest mężczyzny. Parias przywołują dyscyplinę Nadwrażliwości bez problemu dostrzegł aure otaczająca Agenta Doe, która z początku wydawała się równie nudna co reszta jego szarego wizerunku. Podobnie jednak jak w przypadku poprzednich obserwacji, czy to z kwestii bystrego zmysłu czy zwykłego szczęścia, Noah zrozumiał że nigdy wcześniej nie widział tak pięknego i stabilnego blasku koloru błękitnego, spokojnego nieba jak u tego mężczyzny - co gorzej, miał jakieś dziwne wrażenie że sam Agent zrozumiał co wampir widział. - Myśle że opieka nad Panem Smithem powinna być najbardziej istotnym dla Panów najbliższych nocy. To jest moment gdy odchodzicie i składacie raport swoim szefom, zamiast wywoływać konflikt którego nikt z Was nie chce. - Agent Doe pozostawał niewzruszony, co było tylko wyraźniejsze w kontraście do jego towarzysza. - Jeśli będziecie chcieli nawiązać lepszą współpracę, porozmawiamy na komendzie gdy dostarczycie Pana Smitha. -