Marzec 2004
Brak dachu nad głową i ciepłych czterech ścian zmuszał śmiertelników do walki o przetrwanie. Każdej chłodnej nocy dbali o to, by mieć się czym ogrzać, nierzadko organizując się w małe, wspierające siebie grupki, wspólnie dążące do tego samego celu. Co prawda rzeczywistość tych ludzi skrajnie odbiegała od przeciętnego zjadacza chleba, ale Gene zdążył już przywyknąć do tego widoku. Ta ‘kasta’ była wręcz niewidzialna dla większości, co ułatwiało mu ukrywanie się. Był to odludek pośród śmiertelników, na których nikt nie zwracał uwagi.
Przynajmniej Diogenes nie musiał martwić się o ciepło, ani inne podstawowe potrzeby, które dla jego towarzystwa nieopodal były wręcz luksusem. Spokrewnionemu z kolei do przetrwania wystarczyła vitae i sen, choć wielu nieumarłych uwielbiało pławić się w luksusie, budując sobie pałace, zatrudniając służących, a nawet hodując sobie trzodę. Gene nie miał nic z tego, i może nawet nie było mu to potrzebne.
To co Maddoxowi było potrzebne, to kontakt z jego pobratymcami, jego współklanowiczami, których w tym mieście nie ostało się zbyt wielu. Nosferatu zawsze trzymali się razem. Odludki pozbawione urody, ale za to mające mnóstwo innych zalet.
Noc się niemiłosiernie dłużyła. Do czasu. W którymś momencie poczuł coś dziwnego. Delikatny dreszcz istynktownie wyostrzył wszystkie zmysły Nosferatu. Czy ktoś go obserwował? Nie była to dwójka bezdomnych, gdyż ci wciąż zajęci byli sobą. Nie było w pobliżu nikogo innego. Co więc sprawiło, że Gene poczuł się tak nieswojo?

Nie dojrzał nikogo. Jeszcze nie. Spowijający otoczenie półmrok i cienie nie zdawały się zdradzać obecności nikogo obcego. Jednak gdy wymamrotał pod nosem, próbując sprowokować potencjalnie ukrywającego się osobnika, otrzymał odzew, którego mógł się spodziewać.
To dobrze. Martwiłbym się, gdyby było inaczej. — Odpowiedź dobiegła go z prawej strony, gdzie panowała niemalże całkowita ciemność. Gdy się odwrócił, ujrzał błyszczące ślepia właśnie zmaterializowanego wampira o szczupłej sylwetce. Ciekawe jak długo obserwował Maddoxa. Kilka minut? Kilkanaście? Dłużej? Ot zagadka.
A więc to ty jesteś tym gościem, co? — Dodał pytająco, choć można było odnieść wrażenie, że bardziej zagajał rozmowę, niż szukał potwierdzenia tożsamości Diogeneza. Jeśli faktycznie obserwował go z cieni i zdecydował się ujawnić swoją obecność, czego wcale robić nie musiał, to znaczyło, że wiedział z kim ma do czynienia.
Nazywam się Hector. — Przedstawiwszy się, oczekiwał na odpowiedź Maddoxa, stojąc w mroku i spoglądając na niego praktycznie w bezruchu.

Widok jednego z Ukrytych w Seattle był obecnie dość rzadki, tak więc radość na widok swojego była naturalną reakcją. Zdawało się, że większość, o ile nie wszyscy Nosferatu, jacy byli obecni w mieście, to Spokrewnieni, się jakiś czas po katastrofie, która pogrzebała klan pod przewodnictwem Percivala. Raczej nie było co się spodziewać dużych liczb oszpeconych współklanowców w tej sytuacji.
Wzajemnie. Chyba nie jesteś w mieście zbyt długo, co? — O ile Diogenes się nieco nabliżył, Hector odwzajemnił fizyczne powitanie, uderzając lekko w pięść zamaskowanego wampira.
Taa, próbuję. No, próbujemy. Jest nas garstka, ale każdy robi swoje i dokłada cegiełkę. Musiałem postawić całą sieć od zera, bo wszystko co było przed nami przepadło pod gruzami. — Niełatwa robota, stawianie sieci SchreckNetu i budowanie bazy całkowicie z niczego. Niestety, mnóstwo wiedzy i sekretów zostało zakopane pod ziemią.
Na ile ogarniasz komputery, hakowanie i te sprawy? Mam nadzieję, że chociaż podstawy znasz. Chociaż w sumie lepsze pytanie, czy w ogóle masz dostęp do sieci, bo nie wygląda na to, by ci się szczególnie wiodło. — Zmierzył świeżaka od góry do dołu, domyślając się zapewne, że raczej nie był w posiadaniu żadnego sprzętu. Acz istniała opcja korzystania z kafejki internetowej, których nie brakowało w mieście. Tutaj jednak też wszystko rozbijało się o mamonę, której Gene zwyczajnie nie miał za wiele i raczej nie wykupiłby sobie karnetu celem nocnych posiadówek na SchreckNecie.

Skryty w mroku wampir kiwnął głową na wspomnienie o przetrwaniu holokaustu.
Czyli w sumie tak jak właściwie cała nasza ferajna wpadłeś po wszystkim. Większość z nas jest tu gdzieś z miesiąc, plus minus. — Miesiąc to niedużo. Wszyscy byli w mieście świeżakami, próbującymi zbudować coś na kościach ich poprzedników.
Nie jest do końca jasne co tam się stało. Na tyle na ile udało mi się wyszperać, wychodzi na to, że zaleźli za skórę jakiemuś staremu Tzimisce, który zaatakował ich w ramach zemsty za zniszczenie jego childe. Ile jest w tym prawdy można tylko przypuszczać. No, ale jest to jedyny trop, więc… — Wzruszył ramionami zrezygnowany. Jeśli to rzeczywiście była prawda, to Nosferatu zapracowali sobie na uwagę niebezpiecznego przeciwnika. Wciąż jednak trudno było pojąć jakim cudem w rezultacie tego poległ cały klan.
Hector przysłuchiwał się słowom Maddoxa, po czym zlustrował dobrze telefon, który wyciągnął z kieszeni. Jeśli ten mu pozwolił, wampir chwycił telefon do ręki.
No cóż. Do sieci może się tym nie podłączysz, ale przynajmniej będzie jakiś kontakt. — Nieumarły począł wbijać numer telefonu przy użyciu klawiszy, a gdy zapisał kontakt, oddał Diogenesowi jego własność.
Dobry początek. No ale wypadałoby żebyś miał dostęp do SN-u, więc zobaczę czy da się coś ogarnąć i dam ci znać. — Jest łączność, a to już dużo. Gene nie wyszedł z tego spotkania z niczym, ale nadal brakowało głównego środka komunikacji Nosferatu. Na tym etapie to jednak była kwestia czasu.

Jeden i drugi scenariusz był mało optymistyczny, zważywszy na dokonane przez wroga zniszczenia i skutkujące straty, jakie odniosła Camarilla w Wietrznym Mieście. Trudno było się pocieszać w zaistniałej sytuacji, ale przynajmniej i Diogenes i Hector oraz reszta nowo przybyłej grupy Ukrytych mogła cieszyć się dalszą egzystencją, jakkolwiek zagrożoną przez wciąż napierającego wroga.
No, dokładnie o tym myślałem. Ale muszę zobaczyć, czy mam tam jakiś działający sprzęt dla ciebie. — Nosferatu dbają o siebie nawzajem, i tak też było w tym przypadku. Lokalny admin Schrecknetu już główkował nad tym, skąd wytrzasnąć komputer dla swego pobratymca.
Właściwie… dobra myśl. Skoro chcesz pomóc, to upieczemy dwie pieczenie na jednym ogniu, o! — Wampir pstryknął palcami, jakby właśnie zapaliła mu się pod czerepem żarówka.
Od tygodnia zdalnie monitorowałem gościa, który łączył się ze swojej maszyny z ludźmi, pośród których jest ktoś, kogo szukam. No, ale niestety, zauważył jakimś cudem, że łączyłem się z jego siecią i mnie całkowicie odciął, albo sam się odciął. Nie wiem. Tak czy inaczej, muszę dobrać się do danych na jego laptopie, a żeby to zrobić, ktoś musi mu go wykraść. — Hector przedstawił świeżakowi stosunkowo prostą kwestię. Włamać się i wykraść laptopa. Nie brzmiało to na szczególnie skomplikowane.
Przyniesiesz mi ten komputer, zgram to co jest mi potrzebne i sprzęt będzie twój. Pasuje? — Rzeczywiście, w tej sytuacji oboje zyskiwali. Hector miał dostać swoje dane, a Maddox komputer, który pozwoliłby mu na surfowanie w cyberprzestrzeni.

Było to szczęście w nieszczęściu. Być spokrewnionym w najmniej skorym do skurwysyństwa w klanie, ale całkowicie pozbawionym fizycznej urody. Zawsze mogło być gorzej, choć posiadanie tak niewyjściowej gęby, przynajmniej na początku, mogło drażnić. Z czasem zapewne uszlachetniło wampira.
Była to pewna ciekawostka, bo Nosferatu którzy znają się na komputerach, naprawdę wiedzą co robią. Jeśli więc ktoś wbił klina Hectorowi, który należał do tych bardziej uzdolnionych, to nasuwało się pytanie jak udało mu się to osiągnąć.
Super! No dobra, to tak… — Nawet w mroku dało się niemalże dojrzeć unoszący się kącik ust zadowolonego Nosferatu.
Facet zmienił miejsce pobytu w czasie jak go obserwowałem. Zatrzymał się w hotelu na Spring St, zaraz obok centrum medycznego. Czekaj, jak to się nazywało… The Inn… The Inn at Virgina Mason. — Podumał chwilę, zanim udało mu się przypomnieć nazwę hotelu.
Raczej nie ma potrzeby żebyś się jakoś super wystroił. Nie jest to jakiś cztero, czy pięciogwiazdkowy hotel. Nasz cel żyje raczej dość przeciętnie, żeby nie powiedzieć skromnie. — Diogenezowi łatwiej będzie się wtopić w otoczenie, jeśli nie jest to wysokiej klasy miejsce wymagające nieco lepszej fizycznej prezencji. Hector złapał za swój telefon komórkowy i za chwilę Maddox usłyszał brzęczenie swojego. Wiadomość sms od Hectora zawierała dokładny adres budynku

---

---

Masz, wysłałem ci adres żebyś nie musiał błądzić. Gość nazywa się Quinn Ross. Jak będziesz miał jakieś pytania, to śmiało dzwoń albo pisz do mnie. — I tym sposobem wszystko brzmiało jak 'wejść, wziąć, wyjść'. Ale czy faktycznie będzie tak gładko?

Bycie w posiadaniu dość szczegółowych informacji zdecydowanie zwiększało szansę na sukces. Nosferatu posiadał bowiem adres i nazwisko celu, który był w posiadaniu pożądanego przez admina Schrecknetu sprzętu komputerowego. Co więcej trzeba było? Jedynie cierpliwości, bo przejazd taksówką kosztował, a ograniczone fundusze neonaty nie pozwalały mu na luksus bycia wożonym po mieście.
Pożegnanie zostało przez Hectora odwzajemnione zwyczajnym uniesieniem otwartej dłoni, której kształt i ruch dało się zauważyć. Zniknął on w mroku jak tylko Diogenes spuścił z niego wzrok. Nikt nie zwrócił uwagi na prowadzoną przez dwójkę nieumarłych cichej konwersacji. Byli niewidzialni nawet dla innych bezdomnych.
Nieumarły porządnie obmył swoje pozbawione koloru i miejscami zdeformowane ciało, wyzbywając się nasilającego się odoru, którego obecność mogła, z biegiem czasu, stać się dla innych zauważalna. Stałe przebywanie na ulicy miało sporo minusów, a ten był jednym z nich.
Po skorzystaniu z prysznica, Gene postanowił posilić się na jednym ze śpiących włóczęgów. Znalazł dość atrakcyjne miejsce w kącie, gdzie wszystkie oczy zdawały się być dawno zamknięte i nachyił się nad jednym z mężczyzn. Gdy odsłonił jego szyję i był gotowy do zanurzenia kłów, zza jego pleców zabrzmiał młody głos jednego z tutejszych wolontariuszy, który zarywał nockę, sprzątając i dbając o przebywających w schronisku potrzebujących; ”Hej, wszystko w porządku? Stało się coś?”. Był to dobry moment, by znaleźć dobre usprawiedliwienie dla podejrzanego zachowania.

Zaistniała sytuacja wymusiła na Maddoxie szybkie działanie. Pierwszy instynkt został zepchnięty na dalszy plan. Po co marnować czas na łgarstwa, a potem na szukanie pożywienia gdzie indziej, skoro można zaryzykować i skosztować młodej, świeżej krwi, która była niczym wino w porównaniu ze starymi łazęgami.
Wampira i śmiertelnego wolontariusza nie dzieliła duża odległość, bo może z trzy-cztery metry. Był to młody chłopak, który pewnie uczęszczał na jakieś studia dzienne. Wątpliwe, by stawiał dużo oporu. Nosferatu po szybkiej analizie sytuacji na prędce się odwrócił, dopadł chłopaka i zanim ten zdążył wydać z siebie dźwięk, stał się posiłkiem paskudnego nieumarłego, który trzymał go w swoim żelaznym uścisku i wydobywał z niego vitae (+3PK).
Wszyscy śpiący dookoła pozostali w błogiej nieświadomości, a sama ofiara w błogości odpłynęła wraz ze stopniową utratą krwi, która pozbawiła go tymczasowo przytomności. Nieopodal, obok jednego z łóżek, znajdowało się krzesło, na którym można było, potencjalnie, posadzić osłabionego chłopaka. O tak, młoda krew! Wybornie. To było znacznie przyjemniejsze, aniżeli to, co pozyskałby z biedaka, nad którym się wcześniej pochylał. Jedyna realna przyjemność, jaka Maddoxowi została w tej marnej egzystencji.

Rzadko zdarza się okazja do skosztowania tak dobrej krwi. Większość młodych, o względnie dobrym statusie, prowadzi aktywne życie, czy to zawodowe, czy klubowe, i ich drogi po prostu nie ścierają się z Maddoxem, kryjącym się w cieniu miasta, z dala od oczu i zatłoczonych, czy mocno oświetlonych miejsc.
Obecny cel jego podróży również nie należał do nazbyt rozrywkowych. The Inn at Virginia Mason nie należał do największych hoteli, co Gene mógł zobaczyć, gdy dotarł na miejsce. Nie musiał się spieszyć, więc po prostu przespacerował się pod wyznaczony przez Hectora budynek. Chwilę to oczywiście zajęło, ale trzymając się ciemnych uliczek, spokojny krok doprowadził go pod siedmiopiętrowy budynek którego ściany, pomijając parter, zdobiły w większości czerwone cegły.
Jako, iż lokacja znajdowała się obok jednej z głównych ulic, ruch nie był tu szczególnie mały, ale też nie było tutaj maksymalnego natężenia. Było jednak dość przechodniów, dla których Maddox był oczywiście prawie że niewidzialny, zupełnie jak znaczna większość bezdomnych, których egzystencja nie obchodziła ludzi średniej i wyższej klasy.
Do wnętrza hotelu prowadziły dwudrzwiowe, częściowo oszklone, białe drzwi. Recepcja znajdowała się na końcu holu, wzdłuż którego, na podłożu pokrytym jasnymi panelami, a w głębi już ciemną wykładziną, rozstawione były krzesła i stoły. Przy recepcji. za komputerem, siedział mężczyzna bliski trzydziestki, brunet dość krótko ścięty, nie należący do szczupłych ani nazbyt otyłych, czytający sobie gazetę. Był to chyba jakiś magazyn motoryzacyjny, co dało się wywnioskować po okładce. Był całkowicie oddany swojej lekturze.

Wnętrze było dobrze oświetlone, ale puste. Poza recepcjonistą nie było tam w tej chwili nikogo innego. Korzystając z nieuwagi mężczyzny, Nosferatu pomyślnie aktywował Dyscyplinę nim pokonał odległość holu. Powolnym krokiem zaczął zbliżać się do recepcji. Otaczający Diogeneza obszar ciszy sprawił, że nie musiał się martwić o potencjalne skrzypienie paneli, bo nie zostałyby przez mężczyzne usłyszane.
Minęła chwila i wampir znalazł się przy recepcji, stojąc niewidzialny za plecami zaczytanego śmiertelnika. Spoglądając przez jego ramię, czy nawet z boku, dało się zobaczyć treść magazynu. ”Popularne auta XXI wieku i gdzie je kupić”. Tak brzmiał tytuł artykułu, które akurat czytał. Nie to jednak było ważne dla Nosferatu, a to, co widniało na ekranie jego komputera. Gdy się do niego zbliżył, zobaczył otwartą nie bazę lokatorów, a przeglądarkę internetową Internet Eksplorer, a konkretniej stronę craigslist.com, na której szukał używanych aut na sprzedaż.
Nie było sposobu, by skorzystać z komputera bez zwrócenia uwagi recepcjonisty, gdyż ekran był w zasięgu jego wzroku, mimo iż siedział lekko obrócony w prawą stronę, w taki sposób, że Ukryty stał dokładnie za jego plecami. Maddox musiał albo poczekać, aż ten wstanie i pójdzie, przykładowo, do toalety, albo w jakiś sposób odwróci jego uwagę, by przynajmniej na minutę, lub dwie, wstał z krzesła i odszedł z dala od komputera, co pozwoliłoby na szybkie otwarcie aplikacji z bazą danych i sprawdzenie w którym pokoju przebywa Quinn Ross.

Czekanie aż gość sam się ruszy nie miało oczywiście sensu. Gene mógł tam równie dobrze czekać godzinę, dwie albo więcej. Noc była długa, a facet miał co robić. Gazeta i internet skutecznie zajmowały jego uwagę. Pewnie przekąskę też miał niedaleko.
Spokrewniony rozejrzał się po lewej stronie biurka. Było tam kilka stosunkowo niedużych przedmiotów. Pierwszy z brzegu był opróżniony kubek, na którego dnie zostały jedynie fusy z kawy. Był odpowiednio duży, by zwrócić uwagę, więc Maddox po cichu złapał go w dłoń i rzucił kilka metrów za recepcję. Kubek odbił się od wykładziny, powodując delikatny stukot, który zwrócił uwagę recepcjonisty.
Facet momentalnie podniósł głowę i spojrzał w stronę leżącego na podłodze przedmiotu. Zdziwienie malowało się na jego twarzy. Zmarszczył brwi i podejrzliwie, niepewnie obejrzał się dookoła.
Halo? Jest tu kto? — Rzucił w powietrze, rozglądając się po biurku i nawet przez krótką chwilę patrząc prosto w stronę spowitego niewidzialnością wampira, wcale go nie dostrzegając.
Odłożył gazetę i powoli podniósł się z biurowego krzesła na kółkach, które lekko zaskrzypiało w tym momencie. Jeszcze przez chwilę stał w miejscu, rozglądając się podejrzliwie, nim ruszył powolnym krokiem w stronę kubka.
Dało to Diogenezowi dość czasu, by szybko przełączyć kartę i otworzyć bazę lokatorów. Klikanie po klawiaturze, czy użycie myszki komputerowej pozostawały niesłyszalne w trakcie działania dyscypliny, to też mógł śmiało przeglądać.
...Klik-Klik-Klik... Kilka sekund i udało się znaleźć poszukiwanego jegomościa. Quinn Ross. Pokój 503. Pomieszkiwał sobie bezpiecznie na piątym piętrze. Teraz jeszcze tylko klucz. Za biurkiem recepcji znajdowała się przeznaczona szafka wisząca na ścianie. Tylko na mniej niż połowie haczyków wisiały jeszcze klucze z numerkami, co oznaczało, że reszta była w rękach tymczasowych właścicieli. A ich kopie dla opiekunów i zarządców hotelu? Musiały znajdować się w mniej oczywistym miejscu. Na pewno nie było ich na wierzchu, nigdzie w zasięgu wzroku Nosferatu.
Co do licha... — Śmiertelnik mruknął do siebie, schylając się po kubek, podnosząc go i oglądając ze wszystkich stron, nim ponownie omiótł wzrokiem cały hol, od wejścia do recepcji. Był mocno zaniepokojony. Nie miał pojęcia co się dzieje i w jaki sposób kubek w magiczny sposób skoczył z biurka i wylądował kilka metrów dalej.

Wszystko szło jak po maśle. No, prawie, bo brak klucza wymuszał na Maddoxie kombinowanie w jaki sposób dostać się do pokoju Rossa bez robienia hałasu.
Przyglądając się wiszącym kluczom mógł być trochę rozczarowany brakiem obecności numerków 502 i 504. Najbliższy wolny pokój na tym piętrze był pod numerem 506, co nieszczególnie urządzało Maddoxa. Ah, gdyby tylko były tam jakieś balkony, to dyndająca nieco wyżej alternatywa miałaby jakiś sens, albowiem apartament znajdujący się nad głową Rossa był akurat wolny.
Nie udało mu się znaleźć kluczy służbowych, które jeśli były w pobliżu, to najpewniej w wyposażeniu mężczyzny, wracającego powolnym krokiem do recepcji. Nim się dobrze rozsiadł i odstawił kubek na swoje miejsce, Diogenez się wycofał i ruszył wgłąb głównego korzytarza, szukając jakiegoś pomieszczenia służbowego. Pierwsze drzwi, pozbawione plakietki z oznaczeniem, które ustąpiły, gdy wampir pchnął je do środka, ujawniły składzik. Były tu miotły, środki czystości, ścierki, taśmy, śrubokręty i co nie tylko. Kawałek dalej udało mu się rzeczywiście znaleźć pomieszczenie należące do zarządcy hotelu, co sugerowała tabliczka z napisem “Kierownictwo”. Ku nieszczęściu Maddoxa, drzwi te były zamknięte na klucz.

W obecnej sytuacji, pole manewru Ukrytego były cokolwiek ograniczone. Nie miał zamiaru wspinać się po ścianach i przemieszczać się między oknami obok ruchliwej ulicy, ani wyważać drzwi, by dostać się do środka i zabrać komputer. Postanowił więc podręczyć mężczyznę w recepcji jeszcze chwilę, by ułatwić sobie pracę i dobrać się do jego kluczy, które były mu potrzebne celem cichego działania.
Po przeanalizowaniu sytuacji zbliżył się ponownie do mężczyzny, który wrócił do czytania swojego magazynu o samochodach. Hol wciąż był pusty i panowała tu cisza, to też Maddox zatopił swoje kły w niczego nieświadomym osobniku i wziął może jeden dobry łyk (+1PK), nim zdał sobie sprawę, że jego niewidzialna aura się rozproszyła, i wystarczyło, by ktoś akurat wszedł do lobby, by cały plan poszedł się chrzanić.
W tej chwili Nosferatu musiał szybko myśleć. Każda kolejna sekunda, gdy był widzialny, wiązała się z realnym zagrożeniem dla Maskarady.

Nastąpiła lekka panika. Gene był gotowy na to, że lada moment ktoś wejdzie do środka. Czekał tak chwilę z kubkiem w ręce, który miał zamiar wykorzystać jako broń dystansową. Czekał… jednak nie doczekał się pojawienia w wejściu żadnego człowieka. No dobrze, dyscyplina została na powrót aktywowana, a wampir powrócił do swojego zadania. Wsadził paluchy najpierw do jednej kieszeni, gdzie znalazł portfel, a potem do drugiej, gdzie znalazł pęczek pięciu kluczy. Jeden z nich musiał otwierać pomieszczenie kierownictwa.
Gdy wreszcie, już z kluczem, dotarł do drzwi pomieszczenia kierownictwa, mógł je wreszcie otworzyć i wejść do środka. Biuro menadżera nie było nadzwyczaj duże, ani bogate, bo i sam budynek do największych nie należał, a hotel był raczej średniej klasy. Po zapaleniu światła, oczom wampira ukazały szafki na dokumenty, biurko z komputerem, lampą i stertą papierów, dyplomy na ścianie, trochę ozdób na wiszących półkach i metalowa szafka na klucze obok samego biurka. Nie zwlekając, Diogenez dopadł do metalowej, wiszącej szafki. Tam znalazł kopie kluczy do wszystkich lokali w budynku, w tym również ten do pokoju 503.

Pozostawiony w krześle mężczyzna, oszołomiony i nieświadomy tego co się działo, nie stanowił żadnego problemu ani zagrożenia. Na szczęście Gene zdołał przejrzeć komputer i zdobyć klucz w ciągu raptem kilku minut. Kolejna minuta, może dwie, i pozyskany z kieszeni recepcjonisty klucz został mu zwróciony. Czas było się zmyć, zanim do lobby wejdzie któryś z rezydentów hotelu.
Maddox ruszył w górę schodów znajdujących się w lobby, wspinając się po nich powoli na piąte piętro, gdzie zastał pusty korytarz i przytłumiony dźwięk muzyki dobiegający z jednego z apartamentów. Zbliżając się powoli do pokoju Rossa, mógł usłyszeć szczekanie psa, dobiegające z końca korytarza. Czy to na obecność nieumarłego zareagował psiak? Trudno było powiedzieć. To prawda, że zwierzęta nie przepadały za wampirami, ale czy wyczułyby go nawet pod osłoną dyscypliny Niewidzialności?
Tak czy inaczej, Diogenes nie marnował czasu. Ostrożnie wsunął zdobyty klucz do zamka i powoli go przekręciłli. Drzwi ustąpiły. W środku panowała ciemność. Żaluzje na oknach w większości blokowały światło dobiegające z ulicy.
Nosferatu nie wiedział, czy w apartamencie jest jego właściciel, to też zapalanie światła było ryzykowne. Wytężając oczy w ciemności nie dojrzał nic nadzwyczajnego. Przed sobą dojrzeć mógł kształt kanapy oraz stolika. Na kanapie chyba coś leżało. Wyglądało to na… stos ubrań? Na stoliku kształt kwadratowego pudła przypominał karton od pizzy. Pod ścianą po przeciwnej stronie był najpewniej telewizor. Po jego prawej jakaś mała szafeczka, a dalej? Musiał podejść bliżej.