Położenie w jakim znalazł się Ventrue — przedstawiciel klanu uchodzącego za największego i najbardziej konserwatywnego Strażnika Maskarady — dawało do myślenia. Zmuszało do przeanalizowania swoich kroków. Nie wspominając o ustaleniu priorytetów, wszak jeszcze chwilę temu jednym z głównych celów Spokrewnionego było uchowanie przy życiu swego Ghula. Było to także swoistą nauczką na przyszłość i swego rodzaju drogowskazem. Alfred stąpał po cienkim lodzie. Znalazł się w bardzo niewygodnym dla siebie położeniu. Musiał zacząć bardzo szybko kalkulować co mu się opłaca bardziej, a co mniej, jakie będą konsekwencje takich i innych działań, co mu się uda uzyskać poprzez takie i inne akcje.
Amator. To nie było do końca odpowiednie słowo dla poczynań Leneghana. Wszystko miało swój cel. Swój początek. Wszystko w ten czy inny sposób zostało skalkulowane. Nawet tak nadprzyrodzone istoty jak wampiry nie mogły dysponować machiną czasu… Za pewnym wyjątkiem, dla tego wampira jednak zupełnie nieosiągalnym.
Jim Calabresi nieustannie patrzył na swego Pana. Jego spojrzenie na początku było bardzo wymowne i nieco przerażone, bo w końcu nieustannie trzymali go na muszce, ale z biegiem czasu zaczął spoglądać coraz bardziej pewnie. Jakby coś obmyślał. Jakby wyczekiwał. Jakby nabierał pewności, że nadejdzie odpowiedni moment…
Spokrewniony musiał szybko przemyśleć swoją sytuację i dalsze kroki. Zdecydował się na dość odważny, jak na Ventrue, krok. Podjął ryzyko. Bardzo duże ryzyko. Wszak był Arystokratą. Złamanie Maskarady w przypadku Alfreda groziło nie tylko utratą pozycji, wpływów, protekcji ze strony Arystarcha czy sprzymierzeńców, ale w najgorszym przypadku — ostateczną śmiercią.
Czy w chwili wykorzystania prezencji był tego świadom?
Że może w jednej chwili utracić ponad kilkadziesiąt lat dorobku swego nieśmiertelnego życia?
A jednak przerażające spojrzenie zadziałało.
— To TY miałeś swoją szansę! — Krzyknął na widok wysuwających się kłów, w strachu; jego spojrzenie diametralnie się zmieniło, wargi zaczęły się nieznacznie poruszać. Diarmaid w swym przerażeniu stał w miejscu sparaliżowany. Miało to swoje plusy i minusy. Minusem było to, że jego reakcja stała się dla Alfreda kompletnie nieprzewidywalna. Strzeli? Nie strzeli? Ucieknie?
Po tym sprawy się skomplikowały.
Jim był już przyzwyczajony, więc nie zrobiło to na nim większego wrażenia. Wyczuwając odpowiednią okazję puścił wiadro. Trzymający go na muszce Irlandczyk z wrażenia nacisnął spust. Pocisk dosłownie przeleciał po uchu Diarmaida rozkrwawiając mu małżowinę uszną. Ten opuścił głowę w reakcji na ból, opadła także jego dłoń z bronią wcześniej wycelowaną w Alfreda. W międzyczasie Ghul z łokcia z całej siły walnął drugiego Irlandczyka trafiając go w klatkę piersiową. Aaronowi wystarczyła tylko jedna sekunda widoku Leneghana w takiej postaci, by czym prędzej zaczął wiać — na ślepo próbował się wydostać z pomieszczenia rękami torując sobie przejście i próbując odepchnąć Irlandczyków.

Ventrue jak żaden inny klan doskonale wiedzieli, że nawet najdrobniejszy błąd po stronie nieśmiertelnego mógłby być problematyczny. Były sytuacje nie wymagające większej interwencji, lecz były również i takie, które wymuszały konieczność przeprowadzenia akcji na szeroką skalę. W egzystencji Spokrewnionych nie ma nic bardziej irytującego od uganianiem się za śmiertelnikami, którzy z ich winy mogli stanowić zagrożenie. Było to niesamowite marnotrawstwo czasu, energii i zasobów. Dokonane przez Alfreda działanie mogło mu narobić problemów, ale zdawał się on doskonale wiedzieć jakie mogłyby mieć dla niego konsekwencje oraz, w swej pewności siebie, wbrew pozorom trzymał rękę na pulsie.
Istotne, dalsze losy Alfreda zależały od szybkiego podejmowania właściwych decyzji. O ile plotki i krążące wśród przypadkowych ludzi szepty mogłyby zostać uznane za wymysły, o tyle jawne złamanie Maskarady przed niewątpliwie nadciągającą grupą wsparcia nie byłoby już tak bezproblemowe.
Stoddard już nie słuchał. W swym przerażeniu parł przed siebie. I gdyby tylko Jim nie miał dwóch przeszkód w postaci wciąż przytomnych Irlandczyków, to najpewniej złapałby Aarona nim ten zdołałby uciec. Przyboczni Diarmaida nie mieli bowiem interesu w zatrzymywaniu go. Stoddard więc już tylko biegł potykając się po drodze, próbując złapać dech i wciąż mając przed oczami widok Leneghana. Jego zachowanie sugerowało, że nie miał już jasności umysłu i za wszelką cenę próbował się wydostać z budynku administracyjnego.
W międzyczasie Calabresi dostał z pięści w plecy od gościa z bronią. Jako, że nie miał pokaźnej postury, cios dał mu się we znaki, lecz nie na tyle, by od razu stracić siły. Spojrzał na niego ze wściekłością w oczach i złapał go za nadgarstek chcąc mu wytrząsnąć broń z ręki. Obaj panowie zaczęli się siłować w korytarzu i na razie nie zapowiadało się na to, b któryś z nich miał prędko wygrać. Z kolei drugi Irlandczyk po uderzeniu z łokcia walnął w ścianę. Gdy dwaj mężczyźni poddali się uścisku, on już wyjmował broń zza pleców.
Trzeci Irlandczyk widząc Alfreda celującego w głowę Kearneya, natychmiast rozpoczął bieg, by z rozpędu móc skoczyć na wampira.
Było już jednak za późno.
Ostatnie co widział Kearney to widok wymierzonej weń lufy rewolweru przez Alfreda.
Głowa niedoszłego pokerzysty została roztrzaskana przez pocisk rewolweru, a krew rozbryzgała się na ścianę. Diarmaid upadł na ziemię z głuchym łoskotem. Broń wyleciała mu z ręki.

Bieg akcji był teraz bardzo szybki.
Natychmiastowe wymierzenie rewolweru w nadbiegającego przeciwnika oraz naciśnięcie spustu uchroniło Leneghana przed długą walką z kolejnym przeciwnikiem. Mężczyzna został wręcz przedziurawiony gdy Ventrue weń strzelił; momentalnie stracił siły i z wybałuszonymi oczami oraz rozchylonymi ustami patrzył przez ostatnie chwile swojego życia na wroga. Rana na brzuchu zaczęła krwawić coraz bardziej — Irlandczyk bez żadnej pomocy nie miał jakichkolwiek szans na przeżycie.
Jim nie miał lepiej.
Stojący za nim Irlandczyk strzelił.
Stało się to jednocześnie z przypadkowym wystrzałem z broni drugiego Irlandczyka. Calabresi został ranny w prawe ramię; przez szamotaninę miał ogromne szczęście. Przypadkowy pocisk szczęściem trafił gdzieś na koniec korytarza. Irlandczycy mieli teraz o wiele łatwiej z Włochem. Jeden z nich złapał go za szyję podduszając, a drugi zaczął okładać pięściami. Paradoksalnie Spokrewniony miał teraz wolną drogę pościgu za Stoddardem.

Diana i Bella prowadzone przez Alexandra mogły się poczuć dość nieswojo w miejscu, w którym się znalazły. Chociaż otoczenie wydawało się mało zaludnione, niechętnie odwiedzane i raczej pustawe, to jednak po bliższym zapoznaniu się z terenem mogli się zorientować, że są w okolicach jednego z budynków administracyjnych Chicago.
Z pewnością nie spodziewając się większych problemów weszli do budynku. Morri, dostawszy instrukcje od Alfreda, wiedział gdzie iść — w stronę niewielkiego pomieszczenia na ostatnim, trzecim piętrze. Im jednak szli dalej, tym bardziej czuli, że coś jest nie tak. Z każdą chwilą zbliżały się do nich nie pasujące do otoczenia dźwięki. Tupot jakichś stóp. Głośny. Bardzo szybki. Diana ponadto mogła dostrzec, że mniej więcej od momentu wejścia do budynku wzdłuż ściany biegnie ślad krwi. Wkrótce cała trójka dostrzegła w połowie korytarza na parterze próbującego dostać się, najpewniej na ostatnie piętro, mężczyznę z raną postrzałową nogi. Widząc ich zatrzymał się i spojrzał błagalnie wskazując palcem kierunek zdarzeń na górze. Sądząc po odzieniu, był to ochroniarz.
Nie wspominając już o tym, że właśnie usłyszeli trzy wystrzały — następujące po sobie, z całą pewnością nie będące z jednej broni.
Z korytarza wybiegł znajomy Alexandrowi Stoddard. Widząc go próbował się zatrzymać w rozbiegu i wycofać, ale po spojrzeniu w tył nie dostrzegł innej drogi ucieczki.
Wcześniej czy później najpewniej trafi w ręce Spokrewnionych.

Diana, choć nie miała powodów do obaw względem popadnięcia szał, tak jednak wyraźnie odczuwała zapach i widok krwi. Percepcja na tak wysokim poziomie miała dla niej zarówno pozytywne, jak i negatywne konsekwencje. Jedną z nich było to, że najprawdopodobniej była jednym z niewielu Spokrewnionych, którzy tak silnie odbierają pewne bodźce. Bestia w niej drgała. Poruszała się wewnątrz niej dając znać o swoim zainteresowaniu, o tym, że czuje krew i ją widzi; dawała do zrozumienia, że jeszcze jest trzymana na porządnej uprzęży. Wystarczyło jednak tylko kilka błędów, kilka niewłaściwych ruchów, a nowo Spokrewniona mogła stracić panowanie. Mogła być jednak spokojna. Odczuwalne bodźce były niezwykle silne, jednak jej ciało względem vitae wykazywało jedynie wzmożone zainteresowanie.

Mięśnie Alexandra napięły się, a w nozdrza uderzył go zapach krwi tuż po słowach Diany. Malkavian stał się bardzo ostrożny, jakby wiedział, że stoi na niepewnym gruncie. Pierwej jego uwagę przykuł ochroniarz, ale gdy do korytarza wparował znany mu Aaron, ten zmienił zainteresowanie, całkowicie ignorując świeżą krew znajdującą za nim. Teraz miał inne, poważniejsze zmartwienie, niż ranny mężczyzna. Gdy zaczął mówić do Stoddarda, ten był bardzo nerwowy, poruszał się to w jedną, to w drugą stronę, próbując znaleźć jakąkolwiek drogę ucieczki nawet za cenę życia. Jego postawa nie miała w sobie nic z pewności siebie; był absolutnie przerażony i zdawał się już niewiele kontaktować z otaczającym go światem. I osobami.
Ani Aaron ani Howard nie zdołali jednak nie zrobić niczego konkretnego gdy tuż za nim wparował Alfred. Gdy Świr mówił o wezwaniu służb, gdyż padły strzały, Leneghan był już w połowie skoku na Stoddarda. Zwykły śmiertelnik nie miał z nim właściwie żadnych szans, a gdy wampir go podduszał, ten zaczął wierzgać nogami i rękami. Alfred dostał z łokcia w klatkę piersiową, lecz było to dla niego raczej irytujące niż jakkolwiek bolące. Nieszczęśnik w końcu musiał stracić siłę, bo wreszcie, po dłuższej chwili podduszenia, zemdlał. Nie miał zresztą zbyt wielu sił; stres, wcześniejsze omdlenie, cała ta sytuacja sprawiła, że był na granicy swojej wytrzymałości.

Bella, być może przez swój charakter, a być może przez doświadczenia życiowe (i te nie-życiowe również), zdawała się być jedyną w pełni opanowaną tutaj personą. Jej zimne spojrzenie, kamienna twarz i całkowita kontrola nad swoją osobą sprawiały, że równie dobrze mogła teraz zostać uznana za Ventrue gdyby nie ten nietypowy, wzbudzający zainteresowanie wygląd.
Ochroniarz był przestraszony, ledwo trzymał się na nogach, patrzył na nich wszystkich kompletnie niezrozumiałym wzrokiem. W przeciwieństwie do Stoddarda jednakże, był całkowicie przytomny, choć nieco zdezorientowany zaistniałą sytuacją. I tym, co go spotkało. Krótkie spojrzenie Córy Howarda na nogę mężczyzny i jego ranę postrzałową świadczyło, że nie był w stanie zagrożenia życia, choć im więcej tracił krwi, tym większe było prawdopodobieństwo omdlenia, a co gorsza, wykrwawienia. W tym momencie mu to jednak nie groziło, a przynajmniej — nie zanosiło się na to.
Spojrzał na stojącą, górującą wręcz, kobietę z mieszaniną strachu, dezorientacji, przerażenia i rezygnacji. W obecnym stanie nie mógł wiele zrobić i był tak właściwie zdany na jej łaskę. Potem opuścił głowę ze zmieszaniem, nie wiedząc gdzie podziać swój wzrok. — Czterech facetów… Wtargnęło… Próbowałem ich powstrzymać, ale… — Spojrzał na Stoddarda i Alfreda. — Udzieliłem koledze niewielkiego pomieszczenia, nie spodziewałem się… Takich... Kłopotów. — Westchnął z rezygnacją, a następnie momentalnie spojrzał na Bellę. — Czy mogłaby mnie Pani zawieźć do szpitala, proszę? W drugiej nodze mam niedowład, nie chcę stracić i drugiej… Moja praca… — Głos mu się załamał. Jakby dopiero teraz uświadomił sobie, w jakim tak naprawdę znalazł się położeniu.

Gdy już wampiry zamieniły słowo czy dwa ze Spokrewnionymi w korytarzu oraz zorientowały się w sytuacji, mogły skierować kroki na ostatnie piętro, do pokoju schowanego właściwie na końcu korytarza. Nie musiały go jednak szukać, bo padające z pomieszczenia światło oraz coraz mocniejszy zapach krwi wyraźnie dawały znać, że zbliżają się do swojego celu. Korytarz był pusty, jakby niedawne walki nie miały tu miejsca. Jedynie ślady krwi na ścianie nieopodal samego pomieszczenia świadczyły, że wydarzyło się tu coś niecodziennego.
Gdy tylko Spokrewnieni znaleźli się w drzwiach, jeden z Irlandczyków momentalnie wycelował w nich rewolwer. Drugi stał za Jimem posadzonym na krześle, zakrwawionym, ledwo przytomnym, nie mającym sił, by jakkolwiek się oprzeć. W prawej ręce trzymał rewolwer, lecz go nie podniósł; lewą ręką twardo położył rękę na ramieniu Calabresiego. Obok nich stal stół, na którym był kolejny rewolwer. Po lewej od wejścia leżał łysy, zakrwawiony mężczyzna. Miał roztrzaskaną przez pocisk głowę, a na ścianie za nim znajdowała się rozbryzgana krew. Co najmniej jeden ze Spokrewnionych na pewno go znał - był to jeden z pokerowych graczy. Ten, który charakteryzował się irlandzkim akcentem i nerwowymi tikami.

Diana & Alexander

Rzeczywiście, po trzech następujących po sobie strzałach nie nastąpiły już żadne wypalenia z broni. Diana mogła być więc spokojna — na ten moment było cicho. Jak na obecną sytuację w budynku może nieco zbyt cicho… Wyglądało na to, że osobnicy, których spotkał Ventrue, nie zeszli na dół tym samym nie sprawiając im kolejnych problemów. Dopiero gdy weszła na samą górę, dopiero gdy stanęła przed obliczem sprawców, dopiero gdy zobaczyła nerwowo wymierzoną w swoją stronę broń — zaczęła się poważnie bać.
Mężczyźni byli równie przerażeni, co Diana. Dzięki mocy jednej z wiodących malkaviańskich dyscyplin Morri zaskoczył Irlandczyków, którzy niczego się nie spodziewali. Gdy ten zaczął do nich podchodzić z laseczką w pogotowiu, w dodatku bardzo wyraźnie podkreślając swój brytyjski akcent, byli zdezorientowani. Wszak nikt nie spodziewałby się takiego zaskoczenia ze strony swojego wroga. Z wybałuszonymi oczami spoglądali na Howarda i Dianę, aczkolwiek było to wynikiem zastosowania niewidoczności niż tego, co do nich mówił. W końcu po jego słowach zaczęli nieco bardziej kontaktować.
Spojrzeli po sobie i obaj zaczęli się głośno śmiać. Oni? Ochroną? Karetka? Stwierdzenie zgonu? — Czy ty siebie słyszysz, Brytolu? Poważny jesteś? — Wychrypiał jeden z nich, ten stojący za ghulem Alfreda. Jim spojrzał na nich zrezygnowanym wzrokiem. Wiedział, że to wszystko było tylko zagrywką.
Korzystając jednak z nieuwagi gościa stojącego za nim i jednocześnie chcąc pomóc Howardowi, z całej siły wstał, złapał za krzesło i idąc do tyłu staranował tego, który stał za nim. Ten pierwszy, zdezorientowany, mając kilku przeciwników z dwóch stron, zaczął mierzyć w stronę Malkaviana, najwyraźniej nie upatrując godnego przeciwnika w Dianie. Nerwowe ruchy i wzrost adrenaliny świadczyły o tym, że należało działać szybko i rozważnie.


Alfred

Ochroniarz z wdzięcznością spojrzał na Leneghana. — Bardzo Panu dziękuję, naprawdę nie trzeba… Choć praca oczywiście by się przydała. — Ostatnie zdanie powiedział nieco ciszej, jakby bał się go o cokolwiek poprosić, a co dopiero przyjąć tak hojną ofertę. Bez cienia sprzeciwu podał wampirowi klucze do stróżówki kiwając głową na zgodę. Był po jego stronie, na pewno też to po stronie Belli i patrzył na nich może nie jak na wybawców, ale na pewno na osoby, co do których ma zaufanie i pewność, że nie zrobią mu krzywdy.
Bez problemu przesunął nieprzytomnego Aarona pod ścianę. Choć ciało ciężkie, dla wampira nie stanowiło zbyt większego problemu. Gdy zaczął budzić Stoddarda, ten początkowo był zdezorientowany, ale widząc twarz upiora, wybałuszył oczy, zaczął mu się wyrywać i próbować krzyczeć. Unieruchomienie go oraz zamknięcie jego ust otwartą ręką było jednak skuteczne i ofiara nie miała jak się wymknąć spod władzy oprawcy. Bo właśnie tym w tej chwili był dla Aarona Alfred.
Słuchał co mówi Spokrewniony, ale nie odpowiadał. A nawet nie chciał. Za bardzo się bał, by teraz pisnąć słowem. Widząc zresztą, że mężczyzna jest odeń znacznie silniejszy i z jakiegoś powodu nieustannie go torturuje, z każdą sekundą zaczął się poddawać, jego mięśnie stawały się coraz mniej napięte, a on — zrezygnowany. Po takim czasie czuł się tak zaszczuty, że już nie widział sensu uciekania. Kainicie trudno było z początku złapać jego wzrok, gdyż ten się bał, ale w końcu się udało. A gdy już się udało, to nie puściło.
Aaron Stoddard wreszcie zaczął śpiewać.
Potwierdził posiadane przez niego informacje — a przynajmniej te, które podał mu Thomas Akwright. Nie dowiedział się jednakże, w stu procentach, czy Archibald wciąż żyje — organizator potwierdził jedynie, że od tamtej pory panowie nie mieli ze sobą kontaktu. Spotkał się jedynie z Sarah Mutton, która miała umówioną grę w 21 z pewnym mężczyzną, ale to tyle. Z resztą osób z gry nie miał kontaktu, lecz planował się z nimi skontaktować za około dwa tygodnie celem omówienia szczegółów kolejnej, comiesięcznej partii pokera. Allyn Robbins i Sarah Mutton nie byli stałymi graczami, w przeciwieństwie do Ezajasza Hirschela i Archibalda Causey`a, którzy prowadzili ze sobą nierzadko zażarte rozgrywki; czasem wygrywał Ezajasz, czasem Archibald. Causey nie był zresztą jednym z najbardziej “lojalnych” graczy — często zapominał o danych przysługach, zwłaszcza jeśli uważał, że ma przewagę.
Aaron nie wie jakie dokładnie były konsekwencje jego graczy z zaginionym, aczkolwiek w grze wówczas brali udział: Ezajasz Hirschel, jeden z żydów, prawdopodobnie członek gangu sądząc po ubiorze i nieco butnym zachowaniu; Sarah Mutton, żona jednego z wpływowych członków society Chicago, bardzo bogata. Lubi flirtować z różnymi mężczyznami, ale bardzo szybko się nimi nudzi. Aaron nie wie czy mieli ze sobą romans, ale krążą plotki, że właśnie Causey był jej ostatnią “zdobyczą”; Allyn Robbins, średniego wieku mężczyzna, o którym wiadomo właściwie tyle, co nic. Na pewno to, że był w dobrych stosunkach z Archibaldem — jak zresztą z wieloma innymi osobami. Robbins to osoba, która ma dużo znajomości, a sam Allyn nic o sobie nie mówi. Były jeszcze dwie przypadkowe osoby: jeden mężczyzna będący amatorskim malarzem, który po prostu lubi hazard, a drugi to członek wyższych sfer, o którym wiadomo tylko tyle, że każe się nazywać Adam. Zarówno on, jak i malarz byli na tamtej grze po raz pierwszy.
Jeśli o zachowanie Causey`a chodzi, to niestety nic nie wzbudziło uwagi samego Stoddarda. Według niego był taki, jak zawsze. Podobnie jak reszta graczy. Nie było między nimi żadnego spięcia, żadnej zwady, nikt nie próbował nikogo jawnie i bezczelnie okantować. Dosłownie nic, co miałoby dać Alfredowi jakikolwiek sensowny trop. Aaron nie wie jakie mieli plany Allyn i Archibald. Panowie po krótkiej, luźnej pogawędce zdecydowali się po prostu wyjść na papierosa, ale czy poszli gdzieś dalej czy jednak wrócili się do kasyna — tego już nie wie. Podobnie, jeśli chodzi o mobilność Causey`a. Stoddard nie wie czy przyjechał sam czy z kimś.


Bella

Panna Jones nie miała problemów z utrzymaniem kontaktu wzrokowego mężczyzny — ten nie sprawiał jej żadnych problemów, więc nie musiała się zbytnio wysilać. Ochroniarz z kolei z uwagą jej słuchał potakując, nieustannie się w nią wpatrując i akceptując czy to skinieniem głowy czy to mruknięciem czy mimiką twarzy to, że przyjmuje jej wersję zdarzeń do wiadomości. Malkavianka miała dużo szczęścia — udało jej się zmienić bieg wydarzeń w głowie mężczyzny i uzyskać to, co chciała. Plan był realizowany na szybko, lecz historia zdawała się być całkiem logiczna. Przynajmniej na ten moment, w którym znajdował się mężczyzna. Nie miał sił, by samemu się podnieść z podłogi ani konstruktywnie działać, toteż bez słowa sprzeciwu pozwolił dziewczynie, by poszła i zamówiła taksówkę. Nie musiała się też modlić, by jej zniknął z miejsca — postrzelona noga i niedowład w nodze skutecznie mu to teraz uniemożliwiały. Potrzebował pomocy. Z wdzięcznością pozwolił sobie pomóc i opierając jedną rękę o ścianę korytarza podźwignął się z pomocą Belli. Wkrótce oboje wyszli z budynku. Bella zmuszona była jednakże czekać bardzo długo na pojazd — ponad kilkanaście minut. W dodatku gdy ten już zajechał, taksówkarz spojrzał się na nią.
— A zapłata, proszę Pani? Ten facet chyba nie ma przy sobie grosza przy duszy, a ja za darmo nie pracuję… — Nie dość, że robił jej problem, to jeszcze wciąż miała pod ręką śmiertelnika. Jej obrzydzenie pewnie musiało sięgać zenitu. Nie wspominając o cierpliwości.

Alfred

Istotnie — Stoddard był jedynie płotką. Leneghan przeczuwał to już od początku. Aaron miał dużo informacji, jednak okazały się one mało istotne dla samej sprawy. Wszak hazard sam w sobie nie interesował ani Ventrue, ani Malkavian.
Stoddard miał personalne dane swoich graczy, ale ich nie pamiętał. Wspomniał, że w tece, którą miał ze sobą, znajdowało się kilka czeków, a jeden z nich należał do dzisiejszych graczy. Należał on do Diarmaida Kearney’a. Ponadto, pozostałe czeki oraz inne dane o swoich graczach Stoddard miał schowane w sejfie w swoim domu w North Side — były to dane adresowe ich mieszkań, telefony domowe, wpisowe czeki i księgi rachunkowe dotyczące gier. Jeśli chodzi o pracę, to: Allyn był bezrobotny, ale miał bardzo dużo pieniędzy, Aaron nie wie skąd, bo — jak już wspomniał — sam Robbins niewiele o sobie mówił i mało kto o nim cokolwiek wiedział; Archibald grał na giełdzie, był też brokerem i biznesmenem, jeśli ktoś coś wiedział o tym w co i kiedy inwestować, to właśnie Causey; Sarah, jak już wiadomo, jest żoną jednego z najbogatszych członków society; Ezajasz, jak już Aaron wspomniał, najpewniej jest członkiem gangu; Adam dołączył do gry ze względu na bogactwo, z jakim się obnosił — Stoddard go nie sprawdził dokładnie, ale ten podał mu wszystkie minimalnie wymagane informacje o sobie, które znajdują się w selfie w jego domu oraz wpłacił stosowną kaucję; amatorski malarz nazywał się Jonah Abbey i z nim było podobnie, jak w przypadku Adama.
Jeśli chodzi o dołączenie Jonaha i Adama, to ci zostali wprowadzeni do gry dlatego, że Aaron miał dobre przeczucie. Zostali poleceni przez jednego z graczy Aarona — Brenta Wright, tego samego elegancika, który chciał zainwestować w projekt Alexandra kiedy Alfred i Howard próbowali przekonać Aarona do współpracy.
Jeśli chodzi o dilera, który mógłby zaopatrywać Archibalda w narkotyki, to tutaj Aaron nic nie wiedział. Sam trzymał się od tego z daleka i zupełnie go nie interesowała ta kwestia.
Konkurencja pomiędzy Archibaldem a Ezajaszem bywała różna. Obaj panowie niezbyt się lubili, ale tolerowali. Jeśli chodzi o przysługi i długi — bywało różnie. I równie różnie długi były spłacane. Niejednokrotnie Ezajasz coś załatwił dla Archibalda i odwrotnie. Zażyłości między nimi jednak nie było — łączyły ich chłodne interesy, to wszystko.
Aaron nie interesował się Sarah. Plotki krążyły takie, o jakich już wcześniej wspomniał — lubiła flirtować z różnymi mężczyznami, ale i też szybko się nimi nudziła. Z nikim nie była dłużej, z nikim też na poważnie, nikogo jawnie nie adorowała, najpewniej poprzez wzgląd na swojego męża. Aaronowi obiło się kiedyś o uszy, że Marcus Mutton, jej mąż, okropnie za nią szaleje, ale i też doskonale zdaje sobie sprawę z jej “skoków”. Alfred może więc przypuszczać, że w tym małżeństwie jest pewna doza tolerancji i akceptacji.
Allyn i Archibald najpewniej poznali się podczas rozgrywki. Nie byli jednakże przyjaciółmi — ot, dobrzy znajomi. Być może obaj panowie mieli wówczas wolny wieczór i zdecydowali się wyjść na miasto celem rozmowy i wypicia dobrej whisky. A być może Archibald miał pomóc Allynowi wejść na giełdę. Stoddard tutaj jedynie domniemywał.
Podczas przesłuchania Alfred z biegiem czasu mógł się domyślać pewnych rzeczy. Przede wszystkim: Adam i Jonah najprawdopodobniej nie mieli nic wspólnego z zaginięciem Archibalda, bo zgodnie z wynikiem tamtejszej gry to Archibald przegrał i był winien Ezajaszowi dwa tysiące dolarów. Ponadto, Jonah i Adam wyszli wcześniej; Aaron wspomniał, że Jonah próbował jeszcze swojego szczęścia w ruletce i zainteresował się jedną z blondwłosych kobiet w kasynie. Sarah Mutton również mógł wykluczyć, choć oczywiście istniała możliwość, że jeden z byłych kochanków, a nawet zniecierpliwiony mąż mogli zdecydować się usunąć Archibalda. Pozostało jednak pytanie: co wówczas z Allynem? Czy coś widział? Jeśli chodzi o Ezajasza, to także warto było go spytać o Archibalda i ich wspólne relacje. Być może mógłby znać jakieś tajemnice o Causey’u, szczególnie jeśli chodzi o lewe interesy.
Ostatnim pytaniem Leneghana była kwestia relacji pomiędzy Diarmaidem, a Aaronem. Stoddard prowadził interes na terenie Irlandczyków i płacił im 15% swoich zysków. Nic więc dziwnego, że Kearney chciał go utrzymać przy życiu — stanowił sprawdzone źródło dochodu i znalezienie kogoś na jego miejsce mogło być, choć nie musiało, problematyczne.
Aaron zasugerował pod koniec, że mogliby sprawdzić okolice kasyna. Czy ktoś przypadkiem ich nie widział lub czegoś nie słyszał. Może jakiś taksówkarz lub dorożkarz? Albo bezdomny? W takich miejscach, szczególnie gdy ktoś jest bogaty lub chwilowo wygrał pieniądze, mógł sobie na nią pozwolić. Dodał także, że skoro Archibald grał na giełdzie, to może był widziany w jednym z banków, dla których pracował? Stoddard nie wie w jakim, ale w mieszkaniu Causey’a na pewno znajdą się jakieś informacje.
Z całą pewnością Aaron był bardzo barwną postacią, a tropów mogło być bardzo dużo. Kolejny szereg informacji mógł uzyskać w trzech miejscach: w okolicach kasyna, w mieszkaniu Aarona Stoddarda oraz w mieszkaniu Archibalda Causey’a. Rozmowa z Ezajaszem na pewno mogłaby pomóc.


Diana & Alexander

Irlandczyk, zdezorientowany działaniem Calabresiego, poleciał do tyłu i zwalił się na ścianę, choć nie upadł. Diana, wykorzystując tę sytuację, dopadła do niego i zręcznie oraz pewnie siebie przygwoździła go szablą wymierzając jej czubek w szyję mężczyzny. Ten, po wykorzystaniu Pasji stał się nagle bardzo niepewny, a jednocześnie wyjątkowo zdezorientowany i spokojny. Usiadł pod ścianą, a jego pełne niezrozumienia spojrzenie utkwione w Dianie mówiło jej, że przeciwnik tak zasadniczo został pokonany. A już na pewno nie stanowił żadnego zagrożenia. Mogła jednak domniemywać na jak długo zadziałała dokonana na nim dyscyplina…
Sytuacja Alexandra była nieco bardziej dramatyczna i krwawa. Cięcie wykonane w stronę Irlandczyka spowodowało, że ten uciął mu rękę pomiędzy nadgarstkiem a łokciem, pozostawiając mu trzy czwarte ręki. Mężczyzna wrzasnął przeraźliwie i cofnął się do tyłu. Odcięta ręka upadła wraz z pistoletem, który trzymał w dłoni. Na Morriego trysnęła krew, wprost na jego twarz. Na wargę. Bestia oblizała się czując adrenalinę. Czując, że może już niedługo się wydostanie… Można powiedzieć, że Alexander był w swoim żywiole. Tamten cofnął się do tyłu, ale po chwili ryknął i rzucił się na Kainitę z rękami powalając go na ścianę. Nie miał jednakże większych szans z wampirem — o wiele silniejszym i zwinniejszym od niego samego. Mężczyzna ostatecznie został pokonany i unieruchomiony. Jim Calabresi, ghul Alfreda pomógł im i przytrzymał rannego Irlandczyka coby ten nie miał gdzie uciec. Usadowiony pod ścianą obok swojego kolegi nie mógł już nic więcej zrobić. Obaj byli bezbronni i w potrzasku. Dla całej trójki zapach krwi stawał się coraz bardziej wyraźny, ale po chwili emocje nieco odpuściły i oboje wampirów mogło mieć pewność, że Bestia już nie przejmie nad nimi kontroli. Chociaż Howard był dosłownie o krok. Na Jima nie działało to aż tak bardzo.
Po wykorzystaniu swoich zdolności i dyscyplin, Diana i Alexander mogli przepytać oboje Irlandczyków. Podobnie jak Alfred, dowiedzieli się, że Aaron był na usługach irlandzkiego gangu. Diarmaidowi, czyli ich szefowi rozwalonemu po przeciwległej stronie ściany, coś nie spodobało się w zachowaniu Alexandra i Alfreda w kasynie. Kearney miał złe przeczucia związane z interesami gangu zważywszy, że ostatnio blisko terenów kasyna miał miejsce nieprzyjemny incydent; podczas jednej z akcji zastrzelono jednego z facetów, a drugiego zabrano. Panowie nie znali nazwisk tych mężczyzn, ale jeden z nich wybąkał coś o jakichś porachunkach z włoską mafią.


Bella

Jones, w przeciwieństwie do pozostałych krwiopijców, nie miała zadania, które wymagałoby od niej wysiłku czy to umysłowego czy też psychicznego. Stojąc jednak obok stróżówki, w której był przesłuchiwany Stoddard, z całą pewnością mogła posłyszeć wszystko, co mówili zarówno Aaron, jak i Alfred. O ile zechciała, a Alfred ją wpuścił, mogła dołączyć do niego i ewentualnie zadać swoje pytania lub podzielić się spostrzeżeniami czy uwagami.
Zarówno Alfred, jak i Bella nie słyszeli co się dzieje na górze ze względu na wykorzystanie przez Alexandra dyscypliny.

Diana & Alexander

Zachowanie Howarda wprawiło w zmieszanie nie tylko Dianę, ale również Jimmy`ego, a nawet Irlandczyków. Zachowywał się jak prawdziwy szaleniec — nikt nie wiedział czego się tak właściwie po nim spodziewać. Jeden z mężczyzn, ten z którym rozprawiła się Malkavianka, odezwał się z przestrachem. — Stoddard był... Partnerem biznesowym Kearneya… — Odpowiedział nieco urywanym głosem patrząc to na Alexandra, to na swego kompana. — Bardzo ważnym. — Dodał. Obaj panowie byli w potrzasku. Trzech na dwóch, w dodatku Irlandczycy nie mieli żadnej broni ani jakiejkolwiek przewagi. Nie byli głupi. Diarmaid nie żył, więc milczenie nic by im nie dało. A jeśli o Causey`a chodzi, to żaden z nich nic nie wiedział. I jeden, i drugi pokręcili głowami przecząco. Polecenie wydane w kierunku Calabresiego nie spodobało się ghulowi Alfreda, który popatrzył na Morriego jak na kogoś kto nie jest w pozycji, by mu rozkazywać. Nic jednak nie powiedział — wszyscy mieli tutaj jedno zadanie i Jimmy doskonale je znał. Zajął się więc pilnowaniem Irlandczyków.
Sytuacja znów zaczęła się zaostrzać. Tym razem jednak problemem nie byli ludzie.
Tym razem problemem stał się sam Alexander, na którego działanie dyscypliny wpłynęło zgoła inaczej niż w przypadku Irlandczyka. W jego oczach, zachowaniu, gestach, mimice, ruchach ciała — wszystko jakby się spotęgowało. Jeśli wcześniej jego spojrzenie mówiło, że był w stanie zrobić naprawdę wszystko, to teraz się to ziściło. Postąpił krok ku Spokrewnionej przyszpilając ją do ściany. W Malkavianie buzowały emocje; przedstawicielka jego klanu sprawiła, że pragnienie wiedzy stało się jeszcze bardziej silniejsze niż dotychczas. Alexander wpadł w prawdziwe szaleństwo.
To jednak miało drugą stronę medalu.
Diana także radykalnie się zmieniła. Jej rysy twarzy się wyostrzyły, stały pewniejsze siebie, pojawił się przebiegły i nieco arogancki uśmieszek świadczący o poczuciu przewagi nad górującym nad nią Alexandrem. Malkavianka wyprostowała się i spojrzała na wampira śmiałym wzrokiem. Aura wokół jej postaci zupełnie się zmieniła. Howard znając ją jako spokojną, nie wychylającą się kobietę, niewinną i nieco nieświadomą otaczającego ją świata, teraz miał przed sobą zupełnie kogoś innego. Kogoś, kto zdolny był mu się postawić. Gdy ten znów zaczął krzyczeć, kobieta z całej siły uderzyła go w klatkę piersiową, co sprawiło, że poleciał na ścianę.
— Jeszcze raz zagrozisz, a skończy się to dla ciebie o wiele gorzej, jasne? — Złapała go za poły odzienia i podniosła lekko do góry. Widać, że zupełnie nie przejmowała się jakąkolwiek hierarchią i zasadami. Diana była w niebezpieczeństwie, przez to wszystko inne traciło na znaczeniu. A sama Diana? Mogła tylko obserwować co się dzieje będąc kompletnie skonsternowaną i wytrąconą z równowagi. To przecież nie była ona. Nie zachowywałaby się w taki butny sposób w stosunku do wyższego statusem wampira. Kto wie jaka kara mogła ją za to spotkać, choć z drugiej strony przecież sam ją zaatakował, prawda? W ferworze szaleństwa, ale wciąż... Za tym wszystkim szła również całkowita utrata kontroli nad własnym ciałem.

Alfred & Bella

Stoddard spojrzał niepewnie na Alfreda. Jego twarz mówiła, że nie bardzo zrozumiał co się do niego powiedziało, choć umysł zarejestrował polecenie. Po chwili spuścił wzrok i zaczął patrzeć to w jedną, to w drugą stronę; wyraźnie poczuł się zagubiony. Gdy głos Leneghana znów rozbrzmiał, podniósł nań wzrok. Wysłuchał co ten ma do powiedzenia i wystękał tylko wyrażając zrozumienie co się do niego mówi. Aaron ewidentnie był już w takim stanie, że trudno jakkolwiek posądzać go o cokolwiek rozsądnego. Zastraszony stał się podatny na Alfreda. Gdy Kainita go podniósł i otworzył drzwi, oboje mogli ujrzeć Bellę, która jednak nie ingerowała w działania Ventrue.

Wszyscy (?)

Gdy Alfred wraz z Aaronem — i Bellą, jeśli ta zdecydowała się pójść za nimi — znaleźli się na górze, mogli dostrzec jak Diana trzyma Alexandra za odzienie, a Jimmy pilnuje dwóch Irlandczyków, choć ci najwidoczniej nie stanowili już żadnego problemu.
Stoddard rzucony w stronę martwego Diarmaida wleciał wprost w jego wyschnięte już flaki. Uderzenie kopniakiem w plecy tylko go zbliżyło do rozbryzganej mazi. Aaron momentalnie wymiotował.

Wiedziała jakie uczucie chce zaatakować. Ono było w Malkavianie, buzowało... niestety w żaden sposób nie mogła zapanować na końcowym efektem zdolności ani ostatecznie nad tym, które emocje zostaną zmienione. Pech. Udało się trafić w tą szaleńczą pasję i pożądanie wiedzy, ale zamiast je wygasić, spotęgowała je do granic. Mężczyzna przycisnął ją do ściany, wyglądał jakby chciał siłą wyciągnąć z niej WSZYSTKO... dosłownie, zjeść jej twarz, albo rwać głowę i dobrać się do wnętrza... przerażające...

Na tyle przerażające, że zamknęła oczy nie chcąc widzieć tej wykrzywionej szaleństwem twarzy. Wtedy też ją puścił... albo ktoś ją z uścisku oswobodził? Ciężko powiedzieć, w każdym razie, ktoś na pewno delikatnie odsunął ją na bok, poza zasięg Morriego. Kiedy otworzyła oczy, żeby zobaczyć kto po raz kolejny dokonuje szokującego zwrotu akcji, po prostu stanęła zamurowana, z ustami otwartymi jak rybka.

Patrzyła na siebie... choć w zasadzie skoro stała obok, to patrzała na dziewczynę uderzającą podobną do niej, ubraną tak samo, nawet z takimi samymi opatrunkami na dłoniach. Na kobietę o pewnym wyrazie twarzy, iskrach w oczach, drapieżnych ruchach i spojrzeniu, o głosie tak twardym, władczym i dominującym, że ciężko było uwierzyć, że może należeć do kobiety. A jednak. Mało tego ONA silnym ciosem odepchnęła od siebie nabuzowanego wampira i posłała go na dechy. Odszczekała się gładko i za fraki podniosła go do pionu. Teraz ona nim wstrząsnęła jak on nią chwilę temu. Naprawdę kosmiczny zwrot akcji. Diana nie wiedziała czy ma coś powiedzieć... rozdzielić ich... uciekać? Stała jak sparaliżowana czując jak oddech znowu jej przyspiesza. Bała się, ale było w tym wszystkim coś innego... wszystko było jakoś inaczej... był strach, niezrozumienie, wciąż bolało ją ramię po brutalnym chwycie Malkaviana... ale była sama... nie czuła żadnego cienia czającego się tylko na chwilę nieuwagi by wyjść i przejąć kontrolę... nie czuła Bestii... była tylko ona.

Nie rozumiała z tej sytuacji kompletnie nic. A nawet jej wyobraźnia i wartki umysł nie potrafiły w tej chwili podpowiedzieć co się właściwie stało. Żadnego scenariusza, nawet najbardziej nieprawdopodobnego czy szalonego. Nie pomyślała nawet że umarła... w sumie to umarła całkiem niedawno i to było inaczej. Co więc się stało?!!?
Jakby mało było wszystkiego, z dołu przyszli wreszcie Ventrue i Córka Morriego. Piękny widok, naprawdę. Ciekawe co sobie pomyśleli. Puścić dwoje Malkavianów na jedną robotę... to musiało tak się skończyć. Ciekawe jakie oni będą mieli wyjaśnienie na to, że jedna Diana szarpie się Morrim, a druga stoi obok jak słup soli... sklonowała się? NIE no to nie możliwe! Sobowtór?
Kiedy jednak pojawili się ci dwoje, jej wróciła mowa.
-Co tu się dzieje!? Kim jesteś?! - Zawołała jakby miała zaraz ataku paniki dostać, albo co lepsze się rozpłakać. Mało ją tez interesowali teraz pozostali. Ktoś tu wtargnął nagle i ratując ją z uścisku wampira zajął jej miejsce... zajęła w zasadzie.
Coś tu bardzo się nie zgadzało... było bardzo nie tak...